5 μαθήματα ψυχολογίας αφιερωμένα στη μελέτη θανάτου που δεν είναι άλλη από μελέτη ζωής.
Χωρίς τον θάνατο η ζωή τού ανθρώπου δεν θα ήταν ανθρώπινη. Χωρίς το πρώτο κλάμα θα ήμασταν ακόμα αγέννητοι στην κοιλιά τής μάνας μας.
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς απώλεια, χωρίς τους μικρούς και μεγάλους θανάτους που σημαδεύουν την ιστορία τής ζωής μας: Να χάνεις έναν γονιό, ένα παιδί, μια πατρίδα, μια δουλειά, να χάνεις την υγεία σου, την πίστη σε μια ιδέα, να χάνεις το μυαλό, τη νιότη σου, να χάνεις έναν μεγάλο έρωτα που φαντάστηκες ή που έζησες και να μένεις μισός.
Η συνείδηση τής θνητότητας, τραγικό προνόμιο τού ανθρώπου, δεν αποτελεί μόνο πηγή καταλυτικού άγχους και συντριβής αλλά και έναυσμα σκέψης, αναστοχασμού, πόθου ζωής και δημιουργίας. Κάτι που γνώρι ζαν καλά οι Έλληνες όπως μας θυμίζει ο ποιητής ‘’..κι έκαναν τον φόβο τού θανάτου, οίστρο τής ζωής’’. Σε μια νηπενθή κοινωνία που αρνείται το πένθος, ο νηπενθής άνθρωπος μένει σήμερα ανοιχτός σε ανεπούλωτα τραύματα που ακατάπαυστα αιμορραγούν. Το αντίδοτο σε καταθλιπτικούς καιρούς θα έλθει και πάλι από το ίδιο το υποκείμενο. Από τις αναπάντεχες υπερβάσεις και την ανθεκτικότητα που το διακρίνουν.
Η επεξεργασία τής απώλειας έχει τη δυνατότητα, σαν ένα έργο τέχνης, να αφυπνίζει. Να θρυμματίζει την παγωμένη μέσα μας θάλασσα.
Ημερομηνίες: