Δεν υπάρχει ζωή δίχως απώλεια. Με ένα κλάμα και τον αποχωρισμό από τον ενδομήτριο παράδεισο ερχόμαστε στη ζωή. Πένθη και ρωγμές, μικρές και μεγάλες απώλειες συνοδεύουν την παιδική μας ηλικία, την εφηβεία, τη μέση ηλικία, το γήρας. Να χάνεις την πίστη σε ένα ιδανικό ή σε έναν θεό που λάτρεψες. Να χάνεις μια πατρίδα, ένα παιδί, έναν γονιό. Να χάνεις την υγεία σου, έναν μεγάλο ερωτά που έζησες ή που φαντάστηκες, να χάνεις τη δουλειά, τα υπάρχοντα σου. Δεν αρκεί να συμβεί η απώλεια για να υπάρξει τραύμα, χρειάζεται εσύ που την υφίστασαι να την ερμηνεύσεις ως απειλητική για τη ζωή και την ταυτότητα σου. Όταν η απώλεια μετατρέπεται σε τραύμα είναι σαν να χάνεις έναν οικείο τόπο, ένα ανακουφιστικό «ανήκειν». Κατακλύζεσαι από ένα επώδυνο αίσθημα αποδιοργάνωσης, αβοήθητου. Το ανυπόφορο βίωμα μιας γυμνής ύπαρξης.

Στον κύκλο των συναντήσεων μας θα μελετήσουμε μαζί τις διαδρομές μέσα από τις οποίες οι απώλειες μετατρέπονται σε τραύματα. Θα εστιάσουμε στο «μαγικό των ανθρώπων», στη δυνατότητα, δηλαδή, που έχει ο καθένας από εμάς να μεταμορφώνει, μέσα σε ένα διευκολυντικό περιβάλλον, το τραύμα σε πρόταγμα ζωής. Γιατί μια ζωή δεν αξίζει τίποτα και τίποτα δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή.