Αυτός ο κύκλος πέντε μαθημάτων έχει ως αντικείμενό του την εξέταση τής σχέσης ανάμεσα στους, κατά κοινή παραδοχή, κορυφαίους δημιουργούς τής νεότερης ποιητικής παράδοσής μας: Σολωμός, Κάλβος, Παλαμάς, Καβάφης, Σεφέρης και Ελύτης. Κύριος στόχος τής εξέτασης τού έργου τους είναι η ανάδειξη των στοιχείων τόσο τής ασυνέχειας όσο και τής συνέχειας μεταξύ τους. Αν τα προφανή στοιχεία τής ασυνέχειας, τής υπέρβασης τού ποιητικού παρελθόντος ή και τής ρήξης με αυτό βασίζονται στην παραδοσιακή (γραμμική ή αιτιοκρατική) αντίληψη για την εξέλιξη τής λογοτεχνικής ιστορίας, τα βαθύτερα στοιχεία τής συνέχειας προκύπτουν από μιαν εναλλακτική θεώρηση τής ποιητικής μας ιστορίας, στηριγμένη στις εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ εκ πρώτης όψεως διαφορετικών ποιητών.

1. Τετάρτη 21 Οκτωβρίου

Διονύσιος Σολωμός.
Το απόγειο τού ελληνικού ρομαντισμού και ο γενάρχης τού λυρισμού

2. Τετάρτη 4 Νοεμβρίου

Ανδρέας Κάλβος.
Ο νεοκλασικισμός στην υπηρεσία τής αναγεννημένης πατρίδας και η «λυρική τόλμη» ενός πρόδρομου μοντερνιστή

3. Τετάρτη 11 Νοεμβρίου

Κωστής Παλαμάς.
Ο «αγιάτρευτος δυαδισμός»: Ο ποιητής τού καιρού του και τού τόπου του, ο παμποιητισμός και ο πανιδεατισμός του

4. Τετάρτη 18 Νοεμβρίου

Κ. Π. Καβάφης.
Από τον συμβολισμό στον καβαφικό ρεαλισμό, με όχημα (προς τις μελλοντικές ποιητικές γενιές) την ειρωνεία

5. Τετάρτη 25 Νοεμβρίου

Γιώργος Σεφέρης – Οδυσσέας Ελύτης.
Ο εγκλιματισμός τού μοντερνισμού στην Ελλάδα και ο διαχρονικός «καημός τής Ρωμιοσύνης» – Η (λελογισμένη) υπερρεαλιστική «τέχνη-τύχη-τόλμη» και η «ηλιακή μεταφυσική» τού Αιγαίου