Σε εποχές κρίσης πολλοί εμφανίζονται ως «γιατροί». Σήμερα είναι προπάντων οι οικονομολόγοι, άλλοτε ήταν άλλοι: κάθε καιρός και ο γιατρός του. Από τον Πλάτωνα μέχρι σήμερα, οι φιλόσοφοι επίσης διεκδικούν ρόλο «γιατρού της κρίσης», διότι αξιώνουν ότι γνωρίζουν τα αίτιά της. Ίσως, σκέπτονται, αυτή η γνώση, όταν ταυτόχρονα συνιστά τρόπο ζωής, να είναι επαρκής για να υπερβεί κανείς την εκάστοτε κρίση πολιτισμού, αξιών, πολιτικών θεσμών, ηθικής ακεραιότητας, κτλ.
Η παρούσα σειρά διαλέξεων σκοπό έχει να αναλύσει κάποιους από τους τρόπους με τους οποίους οι φιλόσοφοι αυτο-παρουσιάζονται ως γιατροί σε περιόδους κρίσης, το είδος τής γνώσης και τής θεραπείας που επικαλούνται, καθώς και τους κινδύνους τού παραλληλισμού τής φιλοσοφίας με την ιατρική που επισημαίνουν.

1. Πέμπτη 22 Οκτωβρίου

Μακριά από τους γιατρούς:
σκέψεις με αφορμή την Hannah Arendt

2. Πέμπτη 29 Οκτωβρίου

Η μύγα που έγινε γιατρός:
σκέψεις με αφορμή τον Σωκράτη τού Πλάτωνα

3. Πέμπτη 5 Νοεμβρίου

Πώς ο γιος τού γιατρού θα σώσει την πόλη από τον εαυτό της:
σκέψεις με αφορμή τον Αριστοτέλη

4. Πέμπτη 12 Νοεμβρίου

Στο βάθος ‘Κήπος’ ή φάρμακα για τις επιθυμίες:
σκέψεις με αφορμή τον Επίκουρο

5. Πέμπτη 19 Νοεμβρίου

«Εσεις Κύριοι της Τεχνοκρατίας /…/ Δυστυχώς καί η Γη / με δικά μας έξοδα γυρίζει»: σκέψεις με αφορμή τον Edmund Husserl