14ο Ποιητικό Βήμα – «Friedrich Holderlin – ο ένθεος λυρικός, οραματιστής τής Ευρώπης, αδελφός των Ελλήνων»
Η Στοά τού Βιβλίου πραγματοποίησε τη δέκατη τέταρτη εκδήλωση τού κύκλου Ποιητικό Βήμα σε έναν αντιποιητικό κόσμο, τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2003, ώρα 18:00, στην Αίθουσα Λόγου, με θέμα:
«Friedrich Holderlin - ο ένθεος λυρικός, οραματιστής τής Ευρώπης, αδελφός των Ελλήνων».
Μίλησαν οι:
Αναστάσιος Μπουγάς, καθηγητής Φιλοσοφίας τού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα:
«Ο Holderlin και το ελληνικό πνεύμα» και
Κώστας Κακαβελάκης, συνθέτης μουσικολόγος, διδάκτωρ Φιλοσοφικής Σχολής τού Πανεπιστημίου τού Αμβούργου με θέμα:
«Ο Holderlin στη μουσική τού 20ού αιώνα».
Ποιήματα απέδωσε ο ηθοποιός Κώστας Καστανάς.
Με αυτό το Ποιητικό Βήμα η Στοά τού Βιβλίου εγκαινίασε το αφιέρωμα στην ποίηση των χωρών τής Ευρωπαϊκής Κοινότητας με αφορμή την ανάληψη τής Προεδρίας από την Ελλάδα κατά το πρώτο εξάμηνο τού 2003, ως πνευματική συμβολή στη διαχρονική αξία τού Ελληνικού-Ευρωπαϊκού ποιητικού λόγου.
| Ο Ηolderlin μέσα από τη βαθιά, αντίστοιχη τού Νίτσε φιλολογική και φιλοσοφική του γνώση για την Ελλάδα, σκιαγράφησε με μοναδικό ποιητικό τρόπο τον πρωτογενή θεόπνευστο χαρακτήρα των Ελλήνων, αποδίδοντας παράλληλα μία βαθιά περίσκεψη για την απώλεια τού νοήματος των προθέσεών τους. Όπως λέει και ο ίδιος ο Holderlin, τα ίχνη χάθηκαν και ψάχνουμε να ανασυνθέσουμε ακόμα αυτές τις ελάχιστες υποψίες που ίσως μας οδηγήσουν στη διαδρομή τής μυστικής διαφυγής τους. Διαλέγοντας την ελεγεία και τον ύμνο ως κύριες μορφές αποτύπωσης ενός νοσταλγικού μουσικού ποιητικού οραματισμού, o Holderlin σκιαγραφεί το δικό του όραμα γύρω από το Απόλυτο, στην Οδύσσεια τής αναζήτησής του κατά την περίοδο τού Ιδεαλισμού. Η μεταφορά τού Απόλυτου από το πεπερασμένο είναι προς το υπερατομικευμένο πνεύμα γίνεται κατανοητή μόνο μέσα από την αντιπαράθεση τού Χέγκελ με τον Holderlin. Ο Holderlin ερμηνεύει τον Ηράκλειτο μέσα από την ίδια τη δύναμη τού ποιητικού λόγου και καταφέρνει να επεκτείνει και να αναζωπυρώσει τη φιλοσοφική διάσταση τής ποίησης. Η νοσταλγική λαχτάρα τής επανένωσης τού ανθρώπου με τη φύση διατυπώνεται ως μία διαρκής επιθυμία που δεν θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος ποτέ, αν αυτή δεν πραγματοποιηθεί. |
